Welkom!

Aardbijen (Andrena), ook wel zandbijen of graafbijen genoemd, vormen een geslacht van solitaire bijen uit de familie Andrenidae. Wereldwijd behoren meer dan 1300 soorten tot dit geslacht. Op grond van zijn grote soortenaantal (het is een van de grootste bijengeslachten) wordt het geslacht Andrena onderverdeeld in ongeveer 100 ondergeslachten, maar er zijn ook soorten die niet bij een ondergeslacht zijn ingedeeld.

Welkom bij Clubs!

Kijk gerust verder op deze club en doe mee.

Of maak zelf een Clubs account aan:

My Garden of a Thousand Bees

My Garden of a Thousand Bees is een leerzame en troostrijke docu over bijen

My Garden of a Thousand Bees is te zien op NPO 2 en NPO Start

1 maart 2024, Katja de Bruin

In de documentaire My Garden of a Thousand Bees maken we kennis met de fascinerende wereld van bijen, die natuurfilmregisseur Martin Dohrn vastlegde in zijn achtertuin. Alhoewel: ‘Veel bijen wilden helemaal niet gefilmd worden’.

‘Bijen zijn zo snel’, zegt natuurfilmer Martin Dohrn, ‘die film je niet met een gewone camera.’ Niet alleen heb je de modernste camera’s nodig, je moet ook beschikken over de reflexen van een havik. Die heeft Dohrn naar eigen zeggen niet. ‘Ik heb de reactiesnelheid van een konijn.’

Dertig jaar filmde hij in de natuur, totdat in het vroege voorjaar van 2020 alles tot stilstand kwam. Corona sloeg toe en hij mocht de deur van zijn huis in Bristol niet eens uit. Dus richtte hij zijn lens op zijn eigen achtertuin. Een tuin waarin de natuur haar gang mag gaan, al zijn die blauwe druifjes en boshyacinten natuurlijk niet spontaan komen aanwaaien. Dat geldt wel voor de paardenbloemen en boterbloemen, die gewoon mogen blijven staan want de bewoners van dit pand huldigen de opvatting dat onkruid niet bestaat. Samen met speenkruid, dovenetel, vergeetmijnietjes en primula’s vormen ze een voedzaam banket voor de meer dan zestig bijensoorten die dit bescheiden stadstuintje herbergt. Dat klinkt als idioot veel, maar je moet het wel in perspectief zien: in totaal komen in Engeland zo’n 270 verschillende wilde bijensoorten voor.

Dohrn besloot de bijen in zijn achtertuin te filmen tijdens dat ontluikende voorjaar en dat bleek een openbaring. Dankzij zijn geavanceerde apparatuur wist hij ze zo dichtbij te halen dat je ze recht in hun ondoorgrondelijke oogjes kunt kijken. Als harige aliens blikken ze in de lens, om vervolgens op jacht te gaan naar stuifmeel. Het slaan van hun vleugeltjes klinkt als dat van een heel schattig helikoptertje en naarmate je ze langer volgt raak je steeds meer in hun ban. Toch is Dohrn zelf misschien nog wel de grootste attractie van deze documentaire. Hij kan bijvoorbeeld heel overtuigend een bij imiteren die met zijn hoofdje wiebelt of een dar die met zijn poten in het rond maait terwijl hij een vrouwtje bevrucht. Dohrn zegt ook dingen als: ‘Veel bijen wilden helemaal niet gefilmd worden’, en hij begint sommige exemplaren namen te geven. Zoals Deukie, een bij waarmee hij gaandeweg een bijzondere band opbouwt.De buitenwereld, waar corona bezig is het dagelijks leven te ontwrichten, voelt ver weg, maar wie goed luistert hoort tussen het gezoem door de sirenes van de ambulances loeien. Intussen doen de bijen gewoon wat ze altijd doen, en dat leverde een even leerzame als troostrijke film op.